uit eigen ervaring

Liefde doet soms pijn. En als ze pijn doet, is dat vaak erg, erg pijnlijk. Ik weet er alles van. Niet alleen uit mijn praktijk als therapeut, maar ook uit mijn eigen leven.

Sterker nog.. terwijl ik dit schrijf, zie ik mijn zoon van 17 zitten op de bank, grote koptelefoon op en harde muziek. Hij is vandaag niet naar school gegaan. Hij kon het gewoonweg niet opbrengen. Zijn grote liefde, zijn eerste liefde, heeft het uitgemaakt.. en ze date nu iemand anders. En hij heeft de conclusie getrokken dat hij niet deugt.. hij is niet oké… óf zij is niet oké..

Dit wisselt zich zo een beetje af gedurende dag. Hij gaat van woedend zijn op haar, naar woedend zijn op zichzelf.

Herkenbaar toch? Mijn moederhart breekt want ik weet nog hoeveel pijn het deed. Ik zag het echt even niet meer zitten op mijn 16^e, nadat ik gedumpt was.

Nu zijn wij wat dramatisch, zowel mijn zoon als ik, maar toch.. liefde, of het tekort daaraan,  kan soms echt veel pijn doen.

Maar gelukkig is het niet voor niets! Dit zeg ik in de eerste plaats tegen mijn tere moederhart.

We leren het leven door relaties met anderen.

En dit begint heel vroeg. Hannah Cuppen, misschien ken je haar, schrijft hierover in haar boek Liefdesbang. Hoe goed je als moeder ook voor je kind zorgt, je hebt te maken met je eigen wonden. Als jouw moeder niet beschikbaar was voor je emotionele behoeften. Dan is het heel moeilijk om beschikbaar te zijn voor de behoeften van je eigen kind.

In onze geschiedenis werden vrouwen vaak minder gewaardeerd dan mannen, waardoor ze leerden hun eigen behoeften en emoties te onderdrukken. Velen van onze moeders zijn niet erkend in hun eigen behoeften en verlangens en hebben zelf niet de liefdevolle moeder gehad die ze nodig hadden. Zonder zich hiervan bewust te zijn, projecteren ze hun onvervulde behoeften op hun kinderen. Dit doen ze door impliciete boodschappen zoals: "Jij mag niet meer hebben dan ik," "Als je niet alles voor me doet, ben je ondankbaar," "Je moet me respecteren, ongeacht hoe ik met je omga," "Word niet te succesvol, want dan voel ik me onzeker," en "Zorg voor mij."

Later in het volwassen leven, als er heftige triggers zijn zoals relaties die stuk lopen of conflicten met leidinggevenden, komt deze wond pijnlijk bloot te liggen. Want de ander, meestal je partner, spiegelt je pijn en je tekorten. .

Voor wie niet heeft gekregen wat ze nodig hadden van hun moeder, wordt het vermogen tot zelfliefde en eigenwaarde aangetast. Je bent voortdurend bezig met jezelf te verbeteren. Hoewel je empathie en mededogen kunt tonen naar anderen, ben je meedogenloos tegenover jezelf en streef je naar perfectie. De constante angst om niet geliefd te zijn, knaagt aan je. Je blijft extern zoeken naar emotionele beschikbaarheid en je projecteert je behoefte aan erkenning en gezien worden op mensen en situaties om je heen. Deze dynamiek creëert, volgens Hannah Cuppen, brave meisjes en aangepaste jongens, die de emotionele lasten van hun moeder dragen ten koste van henzelf:

• Je onderdrukt je echte emoties uit angst een ander te kwetsen of onzeker te maken
• Je staat toe dat een ander emoties op jouw projecteert
• Je durft een ander niet aan te spreken op zijn of haar negatieve gedrag of slachtoffer mentaliteit
• Je durft geen grenzen te stellen
• Je loopt voortdurend op eieren en je accepteert scheve verhoudingen en het gebrek aan wederkerigheid

De avond nadat ik dit geschreven heb, belt mijn andere zoon. Zijn vriendin gaat bij hem weg. Hij vraagt me hoe het hem kan lukken te veranderen, zodat hij haar kan geven wat ze nodig heeft.

Was ik zo’n slechte moeder? Dat denk ik niet. Maar ook ik kon geen grenzen stellen, deed wat ik dacht dat de ander van me zou willen in de hoop die liefde te krijgen waar ik zo naar verlangde. Als moeder heb ik niet alles kunnen geven wat mijn kinderen nodig hebben. Dus het leven gaat het hen leren.

Ik hoop dat ze er wat hulp bij zoeken. Zoals ik dat ook deed.

Want therapie werkt! Het helpt je de spiegels te doorzien, het helpt je veilig te hechten aan je partner en het helpt je van jezelf te houden, gewoon zoals je bent.

En dan weet je ook weer dat liefde soms pijn doet…. Maar meestal niet.

PS het is niet alleen maar tranen met tuiten in dit huis…

Mijn dochter date volgende week haar eerste meisje en ik ben ten huwelijk gevraagd.